Het werkende leventje

Als je steeds meer berichtjes binnen krijgt met de vraag of alles wel goed met je gaat omdat ze zolang niets van je gehoord hebben wordt het toch echt tijd voor een update! En aangezien ik nu lekker weekend heb, het buiten regent en ik niet bijzonder veel te doen heb aangezien ik overal behoorlijk ver vanaf zit, heb ik daar nu alle tijd voor.

De laatste update heb ik geschreven toen ik nog in Sydney zat en Karel en Marije die avond zou gaan zien. Erg leuk om hun aan de andere kant van de wereld te ontmoeten! De laatste paar dagen in Sydney ben ik nog met Karel en Marije naar Manly gegaan, met het hostel naar Coogee beach voor een aussie bbq en natuurlijk hebben we het spectaculaire vuurwerk met oud & nieuw in Sydney gezien! Echt super! Dankzij Karel en Marije en mensen die een enorm kleed hadden neergelegd hebben we het vuurwerk kunnen zien vanaf één van de beste plekken die je maar kon krijgen, vlak achter alle journalisten. Echt heel gaaf!

Na Sydney was de tijd voor werken aangebroken. Na een busrit van 26 uur kwam ik 3 januari 's avonds aan in Bundaberg. Ik werd opgepikt door Linda, die samen met Darren de aardappelboerderij runt waar ik nu aan het werk ben. Zij hebben een huis schuin tegenover de boerderij speciaal voor backpackers die langere tijd blijven werken. Daar zit ik nu in samen met Ian, een Ierse jongen die een paar dagen later aankwam en de dochter van Linda en Darren met haar vriend die door de overstroming in Bundaberg een paar weken terug zijn huis kwijt is geraakt. Zeker na het hostel in Sydney waar we met 6 personen op een super kleine kamer zonder raam lagen is het wel even lekker om een kamer voor jezelf te hebben! (De kamer voor 6 personen was kleiner dan de kamer die ik nu voor mijzelf heb!)

De volgende dag om 6 uur begon ik met werken. De woorden die geschreven staan op het bord in de schuur waar de aardappels ingepakt worden zeggen wel genoeg: go hard or go home! En dat wordt ook letterlijk zo bedoeld: iedereen die niet hard genoeg werkt die wordt de eerstvolgende pauze weggestuurd en hoeft niet meer terug te komen. Dat heb ik dan ook meerdere keren zien gebeuren. Gelukkig hebben ze mij nog niet weggestuurd :P

Het was echter wel even wennen aan dit soort werk..na de eerste dag 10 uur gewerkt te hebben had ik het gevoel dat ik amper meer rechtop kon staan. Altijd leuk als ze je dan meedelen dat je aan het eind van de eerste week het gevoel zal hebben dat je dood gaat van de pijn, maar dat het na 3 weken wel beter zal worden :P Gelukkig heb ik dat gevoel niet gehad (waarschijnlijk omdat ik op vrijdag begon met werken en ik daarna weekend had :P). Maar om nou te zeggen dat dit werk goed voor je is dat is weer een heel ander verhaal. Eigenlijk heeft iedereen die daar langere tijd werkt last van lichamelijke klachten. Ik ben dan ook wel blij dat dit werk voor mij maar tijdelijk is.

Tja, en wat moet je dan doen op zo'n boerderij? Waar het aardappels rooien in Nederland gewoon gebeurd met machines, gebruiken ze op deze boerderij ook wel een machine om aardappels uit te grond te halen, maar sta je vervolgens met 4 personen (ik ben er een van) op diezelfde machine om de goede aardappels er als een gek tussen uit te pikken. Gewoon lopende band werk dus...Je legt de goede aardappels (niet te klein, te krom, te beschadigd enz..) van de ene lopende band op de andere en de rest laat je gaan. Dat doe je ongeveer zo'n 3 à 3,5 uur een daarna ga je terug voor 'smoke-o' (in Nederland koffiepauze :P). Vervolgens sta je de rest van de dag de opgehaalde aardappels in dozen te pakken. Je hebt 6 verschillende formaten (waarvan de grootste aardappels meer dan 1 kg per stuk wegen!!) en dan heb je per formaat nog een eerste en tweede doos. In de eerste doos gaan de aardappels waar niets mis mee is en in de tweede doos gaan de aardappels die gebogen zijn/ aan elkaar vastgegroeid zijn/ rare plekjes hebben/ waar een stuk af is. En wat daar niet goed genoeg voor is gooi je in de afvalbak. Dus..dat is waar ik sinds 4 januari al mee bezig ben. :P

De aardappels zijn iets anders dan we in Nederland gewend zijn: langgerekt i.p.v. rond, een stuk groter en onwijs zoet (kun je natuurlijk verwachten als ze SWEET patatoes heten :P). Maar het blijven nog steeds aardappels en geloof me..daar is niet zo bijzonder veel over te vertellen ;) Hoe je een aardappel van de ene op de andere lopende band legt en hoe je ze vervolgens in een doos pakt is ook niet bijzonder boeiend. Ik vond het dan ook niet zo interessant voor een update, maar aangezien een hoop mensen het wel tijd vonden voor een nieuwe update heb ik het voor jullie toch maar even uitgebreid beschreven.:P

Wat jullie misschien wel meegekregen hebben in Nederland zijn de natuurrampen in Australië. In het zuiden van Australië hadden ze een maand geleden een enorme hittegolf wat gigantisch bosbranden veroorzaakte. En vervolgens kwam orkaan Oswald aan bij de oostkust. Zo'n 3 weken geleden begon het hier te regenen en konden we niet aan het werk. Nou klinkt het misschien een beetje stom dat je vanwege regen niet aan het werk kan, maar aangezien alles hier kleigrond is loopt iedere machine vast zodra het echt nat word. Een klein buitje maakt natuurlijk niet uit, maar zodra er echt een stortbui komt is het gewoon onmogelijk om je werk te doen. En het was niet zomaar een buitje.. Als gevolg van orkaan Oswald begon het op donderdagavond te storten van de regen en het is niet gestopt met regenen voor zaterdagavond (per dag meer dan 100 mm regen). Doordat deze buien langs de gehele oostkust van het noorden richting het zuiden gingen kwamen op zaterdag al de eerste waarschuwingen binnen dat ze enorme overstromingen verwachten o.a. hier in Bundaberg. Het zou nog erger worden dan de overstromingen van 2011. Toen we zaterdagochtend even boodschappen gingen doen was er op de heenweg nog niet zoveel aan de hand, maar op de terugweg waren er al delen van de weg overstroomd. Gelukkig nog niet zo erg dat we er niet meer langs konden rijden, maar weggetjes tussen de weilanden door veranderden langzaam in kleine snelstromende riviertjes. Ik zit zo'n 10 à 15 km van het centrum van Bundaberg in een huis op een heuvel, dus ik hoefde me niet ongerust te maken dat de boel hier zou overstromen. Maar in noord Bundaberg begonnen ze zaterdagmiddag met het evacueren van mensen. Zondag begon de overstroming en dinsdag bereikte de rivier zijn hoogste punt als gevolg van al het water dat met de Burnett river mee kwam vanuit het noorden. Bundaberg had te maken met de ergste overstroming langs de oostkust, met in noord Bundaberg water dat tot aan het dak van de huizen kwam. Het water stroomde met 70 km/h door de stad heen en sommige huizen zijn dan ook volledig weggevaagd. Daarnaast waren er meerdere mini-tornado's in de buurt die ook complete huizen verwoest hebben. Hoewel de overstroming niet in de buurt van de boerderij kwam, is er toch ook hier behoorlijk wat schade doordat de helft van de aardappels verrot is door de enorme regenval en alles wat het weekend daarvoor geplant was is volledig weggespoeld. Afgelopen weekend hebben we dan ook het weekend doorgewerkt om opnieuw te gaan planten. Gelukkig zijn er ook delen van de boerderij waar vrijwel geen waterschade is, dus dat is nog wel een meevaller.

Ik heb hier nog slechts 3 dagen werken te gaan en dan is het tijd om weer te gaan reizen! Donderdag vlieg ik naar Melbourne en zaterdag komen mijn ouders daar ook aan. Ik heb erg veel zin om hun weer te zien! We gaan 3 weken rondreizen met een campertje langs de zuidkust waar we o.a. de bekende great ocean road gaan rijden.

Hoewel het wel even lekker was om even wat geld te verdienen in plaats van alleen maar geld uit te geven, ben ik toch wel blij dat dit werk er bijna op zit. Het is een goede ervaring geweest om een keer zulk zwaar lichamelijk werk te doen op een plek waar een hoop collega's niet veel met je op hebben totdat je bewezen hebt dat je bereid bent hard te werken en niet snel het bijltje erbij neer gooit. Eerst is dat behoorlijk frustrerend en vraag je je af wat ze tegen je hebben, maar zodra je er een poosje werkt en ziet wat het voor gevolgen heeft als je een collega hebt die wat minder hard werkt begrijp je deze houding wel beter. Eén van de backpackers die er werkten vertrok vorige week woensdag en daarvoor moest een vervanger komen. Op donderdag hadden ze een andere backpacker uit één van de werkhostels, maar na twee dagen gaf ze al aan dat ze het werk niet kon doen vanwege de pijn in haar pols dus moest er weer een andere komen. Vervolgens kwam er weer iemand anders en dat was gewoon een drama. Zij stond 's ochtends ook op de machine maar ze was zo ontzettend traag dat we eigenlijk gewoon voor een extra persoon moesten werken. Met aardappels inpakken was het al net zo'n drama. Normaal is het al zwaar werk, maar na deze dag was iedereen helemaal kapot. En blijkbaar gebeuren dit soort dingen regelmatig. En als je dan zelf een keer meemaakt wat voor effect dat heeft op de rest die daar werkt kan je je voorstellen dat ze je in het begin toch wel echt even uittesten en kijken hoeveel je kan hebben. Ik was na twee weken bijna zover dat ik ook wilde vertrekken, zoveel onredelijk geschreeuw dat je over je heen krijgt! Maar na de eerste twee weken veranderde de houding van iedereen gigantisch en werd de sfeer gelukkig een stuk beter. Nu balen ze zelfs dat ik wegga en hebben ze al een aantal keer gevraagd of ik na de drie weken met mijn ouders terug wil komen. Dat ga ik niet doen, ik vind het wel mooi geweest zo. Maar wel leuk dat ze me zijn gaan waarderen na verloop van tijd ;)

Tot de volgende update! (waar hopelijk boeiendere verhalen in komen te staan dan hoe aardappels gerooid en ingepakt worden :P)